środa, 16 marca 2016

Bieganie o świcie
Dzwoni budzik 4:49, otwieram oczy przeciągam się jak ciepło nie chce się normalnemu człowiekowi wstawać prawie w środku nocy. Jednak czeka mnie bardzoooo długi ciężki dzień. Idę pobiegać. Kilka łyków wody z miodem i cytryną. Zakładam skarpetki biegow y i wykonuję skłony, wymachy i przysiady. Za oknem rozwidnia się. Dalej narzucam ubranie biegowe i sznuruję buty. Jeszcze wcinam banana. Na powietrzu rzeźko, ptaszki już koncertują. Odczepiam psa i zabieram go ze sobą. O godzinie 5:15 jestem już na polnej drodze w lesie, którą powoli biegnę. Mój towarzysz dzisiejszego trening wyraźnie daje znaki zadowolenia i przed mną wyrwał się po krzakach. Biegnę spokojnie wolno pierwszy kilometr 5:30, to taka próba dogrzania. Dalej polnymi drogami obserwuję biegające sarenki w grupach. Piesek mimo usilnych starań ich dogonienia nie daje razy ani jednej, drugiej czy trzeciej grupie zwierzaków. na drodze dalej spotykam zajączka, który na widok psa zmykał w rów.
Słonce już zaczyna wschodzić i robi się cieplej. Powiew wiosny jest tuż tuż. radość z bieganie jest ogromna. Przestrzeń Studzianki nastraja mnie pozytywną energią.
Obserwując przyrodę budząca się do życia mijam  2 i 3 km. Z rana zawsze dobrze się biega. Nie za szybko tak na rozbudzenie świeże powietrze na wsi nastraja i doładowuje. Kolejne km już lekko przyspieszam do 5:15 nawet. Ogólnie w 35 minut zrobiłem 6,6 km bez zmęczenia. Taki luźny bieg pozytywnie nastraja przed nowym dniem, pełnym możliwości oraz wyzwań.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz